Արտյոմ Մկրտչյանը իր հետազոտությունում կուսումնասիրի Ղարաբաղյան հակամարտությունը, մասնավորապես Հայաստանի և Ադրբեջանի նախագաների այն վկայակոչելու հաճախականությունը,և այդ վկայակոչումների համատեքստը: Նա նաև կուսումնասիրի հռետորությունը հակամարտության հիշատակման ժամանակ օգտագործված ճարտասանությունը:Նրա հիպոթեզն այն մասին է, որ այս ճարտասանությունը՝ իր օգտագործման հաճախականությամբ,  արտացոլում է պետության գոհունակությունը կամ դժգոհությունը ղարաբաղյան պատերազմի արդյունքների վերաբերյալ, և  թե արդյոք դա հարձակողական, թե պաշտպանողական բնույթ է կրում: Վերլուծելով նախագաների ելույթների բովանդակությունը՝ Արտյոմը կգնահատի լեզուն, համոզմունքները և մոտիվացիայի տեխնիկան և կփորձի պարզել սույն ճարտասանության հիմքում ընկած նպատակը: